“Jeetje, wat ben jij dik geworden!”, wordt mij toegeroepen in de vertrekhal van een luchthaven. “En jij kaal!”, beantwoord ik de luide groet van een oud-collega waar ik jaren geleden een kantoor mee heb gedeeld. Onze partners staan verbouwereerd toe te kijken en verwachten min of meer dat er ruzie zal ontstaan. Niks is minder waar, we zijn blij elkaar te treffen en onze begroeting is een spiegel van onze relatie: eerlijk, open en vol humor.
Spiegels, je hebt ze overal tenminste zo ervaar ik het.
Ik lees in mijn assessment van De Jong & Laan, dat ik 60% Grensverlegger ben, en dat de laatste 40% keurig evenredig verdeeld zijn over Beslisser, Mensen-mens, Visionair en Verbinder. Verbaasd lees ik de beschrijving bij Grensverlegger en herken mijzelf.
Terwijl ik hierover nadenk, kom ik een veel te klein en oud T-shirt tegen met het opschrift “Bloemkool & Kaviaar”. Het T-shirt was een afscheidscadeau van mijn teams jaren geleden en ik snapte de opdruk toen niet direct tot grote hilariteit van de gevers. De uitleg was simpel en bood weer een spiegel: Erika, jij eet bloemkool én kaviaar… jij beweegt je gemakkelijk op allerlei niveaus.
Met een hoofd vol bespiegelingen drink ik koffie met mijn gezin en vertel over mijn diverse spiegelbeelden. Er wordt smakelijk gelachen en de aanvullingen vliegen om mijn oren. Mama is degene die altijd beslist en haar nee blijft nee, ook als je puppy-ogen opzet. Mama gaat letterlijk altijd over grenzen want ze werkt meestal in het buitenland. Mama is sentimenteel want het T-shirtje in maatje 32 gaat weer in de kast. Mijn partner doet eveneens verschillende duiten in het spreekwoordelijke zakje, wat de kinderen en mijn nichtje geweldig vinden.
De eindconclusie van mijn familie is “gelukkig ben je uniek want de wereld kan geen tweede aan”. Ik glimlach terwijl ik mijn gezicht gespiegeld zie in de tuindeuren. De natuur is wijs, eentje is genoeg.
